اشعار

بعد از فریضه، قبلۀ دین شد بخواب نوش           ناگه بر آمـد از قِـبَـل دشـمـنان خـروش

گردون پُر از غبار و زمین شد پر از سوار            فـریـد اهـل بـیت، فـلک را درید گوش

زینب دویـد بـر سـرِبـالیـن شاه و گـفت           ای تا به صبح، بهر عبادت نخفته دوش

اطراف خیمه، لشکر دشمن فرو گرفت           برخیز و بهر چارۀ بی چارگان بکـوش

بیدار گشت شاه و بدو گـفت بعد از این           خواهی بسی گریست، کنون اندکی خموش

دیـدم کنـون بخـواب، رسـول خـدای را           انداخـتـه ردای خـداونـدی اش بـه دوش

امروز گـفت در بـرِ ما خـواهـی آمـدن            زد صیحه ایّ و دختر زهرا بشد بهوش

آورد شاه تشنـه لبـانش به هوش و گفت           مـردانه بـش و پـیرهن صـابری بپوش

فرمـود شاه دیـن به عـلمـدار بـا شـکوه           مهلت برو بگیر، یک امشب از این گروه